آیا اختلال نقص توجه (ADHD) ژنتیکی است و از والدین به ارث می رسد؟

ژن ها و اختلال نقص توجه

خطر ADHD در خانواده ها وجود دارد. در یک مطالعه اخیر بر روی 2.4 میلیون نفر نشان داد، 17 تا 24 درصد از کودکانی که یکی از والدین آنها مبتلا به اختلال نقص توجه بودند نیز دارای همین اختلال بودند. و زمانی که والدین هر دو مبتلا به نقص توجه بودند، 33 درصد از کودکان نیز چنین بودند.

خطر ارثی، ژنتیکی به روش های دیگری نیز نشان داده می شود. برادران و خواهران یک کودک مبتلا به اختلال نقص توجه 26 تا 42 درصد در معرض خطر هستند و در خانواده‌هایی که کودکی مبتلا به ADHD (نقص توجه) است، مشخص می‌شود که بسیاری از والدین نیز چنین هستند، اگرچه ممکن است تا زمانی که پسر یا دخترشان متوجه این موضوع نشوند، این اختلال در آنها تشخیص داده نشده باشد.

والدین باید بدانند که خطر ابتلا به ADHD حدود 25٪ است. این میزان به اندازه‌ای قابل توجه است که میتواند نگران کننده باشد، زیرا اختلال نقص توجه، مسئله ای است که فرزند پروری را چالش برانگیز تر می کند.

نقش عوامل محیطی و سایر عوامل در بروز اختلال نقص توجه

کارشناسان بر این باورند که در افرادی که خطر ژنتیکی بالاتری برای نقص توجه (ADHD) دارند، محیط قبل و بعد از تولد و در دوران کودکی می‌تواند علائم ADHD را ایجاد کند. البته گاهی اوقات، برخی از عوامل محیطی آنقدر قوی هستند که با تاثیر مستقیم بر مغز باعث ایجاد ADHD می شوند. این عوامل ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد
• قرارگیری در معرض سرب
• آسیب مغزی تروماتیک در دوران کودکی
• قرار داشتن در معرض مصرف زیاد الکل مادر در دوران جنینی